من خرابم زغم یار خراباتی خویـــش      

می زند غمزه او نابرده غم بر دل ریش

با تو پیوستم و از غیر تو دل بگسستم      

آشنای تو ندارد سر بیگانه و خویـش     

به عنایت نظری کن به من دل شده را      

نرود بـی مدد لطف تو کـاری از پیـش  

آخر ای پادشه ملک و  ملاحت چه شود      

که لب لعـل تو ریزد نمکـی بر دل ریــش

خرمن صبر من سوخته دل داد به باد     

چشم مست تو که بگشاد کمین از پس و پیش

گــر چلیـپای سر زلـف زهم بگشایــد      

بس مسلمان که شود کشته آن کافر کیش 

پــس زانو منشین و غم بیهوده مخور      

که زغم خوردن تو رزق نگردد کم و بیش

پــرسش حال دل سوخته کن بهر خدا      

نیست از شاه عجب، گر بنوازد درویش